Op 10 december, de 75e verjaardag van de aanname van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, herbevestigen wij, als de Stichting voor Justitie en Mensenrechten, onze toewijding aan dit baanbrekende document en de universele bescherming van de mensenrechten over de hele wereld. Zoals benadrukt in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, zijn mensenrechten onvervreemdbare rechten voor ieder persoon ter wereld, ongeacht ras, huidskleur, geslacht, taal, religie, politieke overtuiging, sociale groep, inkomensgroep, status, geboorteplaats of woonplaats.
Na twee wereldoorlogen en lokale en interne conflicten werd deze verklaring in 1948 aangenomen met een gezamenlijk besluit voor staten en samenlevingen over de hele wereld om gelijkheid tussen mensen, fundamentele mensenrechten en vrijheden, menselijke waardigheid en rechtvaardigheid tussen mensen te aanvaarden en te implementeren. In deze context hebben staten hun grondwetten en wetten gewijzigd; internationale verdragen, conventies en protocollen zijn opgesteld; staten en internationale organisaties hebben speciale instellingen opgericht, en niet-gouvernementele organisaties die op dit gebied werken, zijn ontstaan. Veel fundamentele mensenrechten, van het recht op leven, vrijheid en veiligheid tot het recht op werk en onderwijs, zijn in deze verklaring met 30 artikelen verklaard als onvervreemdbare rechten.
Gezien de 75 jaar die zijn verstreken en al het werk dat is verricht, vraag ik me af hoeveel vooruitgang we hebben geboekt met betrekking tot de aanvaarde fundamentele mensenrechten. Sterker nog, het is meer geschikt om te vragen: Hebben we vooruitgang geboekt? Laten we rechten zoals het recht op onderwijs en werk buiten beschouwing laten, zijn we erin geslaagd om te implementeren dat het recht op leven, het meest belangrijke en fundamentele recht dat is opgenomen in het derde artikel van de verklaring, onmisbaar is voor elke individu?
Terwijl we de rechten van mensen in ons eigen land, sociale groep, ideologie of geloofsgroep verdedigen, zoals “het recht om van kunst te genieten” in artikel 27, verdedigen we dan de rechten van honderden, duizenden en zelfs miljoenen individuen op verschillende plaatsen in de wereld die zelfs niet het meest elementaire “recht op leven” kunnen uitoefenen? Verheffen we onze stemmen tegen de schending van primaire en meest vitale mensenrechten, zoals de individuele of collectieve moord, gevangenneming, marteling, onmenselijke behandeling of verbanning van baby’s, die net hun ogen hebben geopend voor het leven, kinderen, vrouwen, ouderen en andere mensen, waar ze ook ter wereld zijn? Natuurlijk is het heel belangrijk om “het recht om van kunst te genieten” van mensen dicht bij ons te verdedigen. Echter, het verdedigen van “het recht op leven” van miljoenen mensen, zelfs als ze niet aan onze zijde zijn of zelfs aan de tegenovergestelde zijde, zou zeer belangrijk moeten zijn voor ons allemaal.
Natuurrampen in verschillende delen van de wereld in de afgelopen jaren als gevolg van redenen zoals klimaatverandering, politieke onrust in verschillende landen die de wereld beïnvloeden, en ziekten die ieders gezondheid bedreigen door zich in korte tijd over de hele wereld te verspreiden, hebben duidelijk gemaakt dat we niet egoïstisch moeten zijn, vooral als het gaat om fundamentele mensenrechten, en dat we allemaal mensen zijn die in hetzelfde schuitje zitten en door elkaar worden beïnvloed.
Geen enkele staat, samenleving, groep, organisatie of terroristische organisatie kan een legitiem excuus naar voren brengen voor de ontzegging van het recht op leven, met andere woorden, het doden, gevangennemen of verbannen van baby’s, kinderen, vrouwen, ouderen en andere mensen. Als we als wereldgemeenschap vooruitgang willen boeken op het gebied van mensenrechten op de 75e verjaardag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, moeten iedereen, van gewone burgers van de wereld tot de hoogste bestuurders van staten, zich eerst verzetten tegen de schending van het recht op leven en het recht op vrijheid en veiligheid van de persoon zoals uitgedrukt in artikel 3, de getoonde excuses niet accepteren en proberen de schendingen van rechten zo snel mogelijk een halt toe te roepen.
Helaas worden elke dag duizenden mensen gewond, gedood, gevangengezet, verbannen, beroofd van hun vrijheidsrechten of beroofd van hun veiligheidsrechten door sommige staten, groepen of terroristische organisaties. Degenen die deze schendingen kunnen voorkomen, zijn in de eerste plaats vrije, democratische staten die met een grote meerderheid mensenrechten hebben kunnen implementeren; eigenlijk zijn het degenen die deze staten besturen en andere politici. Het is onze plicht als gewone burgers ervoor te zorgen dat bestuurders en politici stelling nemen tegen deze schendingen en doen wat nodig is. Zo wordt duidelijk wat iedereen, van een gewone burger van de wereld tot de hoogste bestuurders van de staat, kan doen tegen dergelijke schendingen zoals verwondingen, sterfgevallen en verbanningen. Natuurlijk staan internationale instellingen en niet-gouvernementele organisaties ook op deze lijst van verantwoordelijken. Een andere zeer belangrijke instelling op dit gebied is de internationale media. Terwijl van de internationale media wordt verwacht dat ze een vrije, onpartijdige en gelijke verdediger van de mensenrechten is, wordt over het algemeen, met enkele uitzonderingen, waargenomen dat ze ver onder deze verwachting blijft.
De 75e verjaardag van de aanname van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens laat ons zien dat het steeds belangrijker wordt voor iedereen ter wereld, van elke individu tot staten, internationale media en niet-gouvernementele organisaties, om op te komen voor de mensenrechten. Als de Stichting voor Justitie en Mensenrechten (Justice and Human Rights Foundation), een onafhankelijke en onpartijdige niet-gouvernementele organisatie opgericht om te opereren op het gebied van justitie en mensenrechten, is onze wens om samenlevingen te bouwen die over de hele wereld de mensenrechten respecteren.
